Diederik van Vleuten

Diederik was bijna 8 jaar toen de eerste mensen landden op de maan. Hij zou die beelden nooit vergeten. De betekenis van herinnering.

Daarover gaat Diederik’s 5e solo. Wat is er over van de verwondering en bewondering van een ventje van bouwjaar ’61? Diederik gaat zijn eigen verleden te lijf. Het jongetje van toen kijkt naar de wereld van nu. En andersom. Een halve eeuw terug in de tijd is voor meesterverteller Van Vleuten maar een kleine stap. Wat die kleine stap voor de mensheid betekent, weten we na afloop.

De pers over Bouwjaar '61
NRC (★★★★): 
Apollokind Van Vleuten ontroert
… een scherp oog voor details die een verhaal gedenkwaardig maken.
… een prachtig portret van zijn vader
Hij weeft deze geschiedenissen zo aan elkaar dat beide aan kracht winnen: de wereldgeschiedenis wordt persoonlijker, zijn familiegeschiedenis wordt grootser.

Dagblad van het Noorden (★★★★):
... hilarische explosies van humor.
Van Vleuten is trouw aan zichzelf gebleven en heeft alles mee. Het soepele naturel van de geboren verhalenman in de uitbundige passages, zijn dictie en de reeksen anekdotes die hij opvoert als een meeslepende constructie van fictie, in combinatie met onweerlegbare feiten.
... Dat heet mindset, het sieraad dat parels aan een ketting rijgt.

Volkskrant (★★★★):
Van Vleuten vertelt op weergaloze wijze van zijn familiegeschiedenis.
Van Vleuten een geweldige verteller noemen is ondertussen een enorm cliché, maar niet voor niets.
Het eerbetoon aan zijn vader zet aan het denken over doen en nalaten.

(c) Bob Bronshoff